Sines is op een rots gebouwd die de Atlantische Oceaan in steekt. Die is zo lek als een mandje. Als je om de Cabo de Sines heenwandelt zie je overal water druppelen of stromen. Op weg naar het strand van Sines kom je langs de bron van Santa Luzia. Het water dat daar uit de rots stroomt is heilig water, ter behandeling van oogziekten. Eerdere jaren zag ik er mensen stoppen om een jerrycan of waterfles te vullen. In 1999 vulde ik er het ruitenwisserreservoir van mijn auto mee, tot verontwaardiging van de man die achter me had staan wachten. Maar ja, als het mijn zicht verbetert, dan is er toch niets aan de hand?

Sint-Lucia stak haar beide ogen uit en bleef toch zien. Hieronder zie je het tegeltableau in Sines van de blinde Lucia die haar ogen op het bordje in haar hand draagt.

Santa Luzia van 1988 tot in ieder geval 1999

Een ontevreden gebruiker van het water, of een stuk ellende dat zich verveelde, bleek zich in 2003 uitgeleefd te hebben op Sint-Luzia. Zo, die ziet nu helemaal niets meer.

2003. Geen gezicht en ook geen ogen meer, dat zal haar leren

Gelukkig heeft een vrome inwoner van Sines het tafereel hersteld. Niet geheel naar de aard van de afbeelding, want door het opgeplakte poppenhoofdje lijkt het alsof Sint-Lucia weer ogen heeft. En wat heeft ze in haar hand? Een enorme paddo?

2017. There, I fixed it

De jongere generatie in Sines, niet zo kerkelijk meer, kan er eigenlijk wel om lachen. Of, zoals Carlos zei: ‘Nu hebben wij onze eigen Ecco Homo.’

2019. De restauratie van 2017 is weer aan een update toe