Sinds 1988 kom ik gemiddeld om de drie jaar naar Sines. Er is in die tijd veel veranderd, ongeacht wat Frederico zegt. Het dorp is groter geworden, is officieel een stad zelfs. Natuurlijk is er veel veranderd. Portugal is veranderd. De hele wereld is veranderd.
De krukken zijn ingewisseld voor scootmobiels.

Naast de wc-pot staat geen mand meer voor het gebruikte wc-papier. Je ziet geen ezelskarren meer voorbijkomen. Op het postkantoor staat geen potje lijm meer om de postzegels vast te plakken. Je krijgt je boodschappen niet meer mee verpakt in tien plastic tasjes. In elke straat zit nu minstens één makelaar. De goedkope wijn zit niet meer in jerrycans, maar in bag-in-boxen. De koffie kost omgerekend geen 12 eurocent meer.

De meeste regionale spoorlijnen zijn opgedoekt en vervangen door bussen. Er rijden geen brommertjes meer met daarop een mannetje met een pothelm. De gemeenschappelijke washuizen zijn opgedoekt.

Er rijden wel elektrische scooters. Je krijgt nu een boete voor stoppen aan het einde van de invoegstrook tot je ruimte hebt om de snelweg op te rijden. Er zijn echte vierbaanswegen van noord naar zuid en van west naar oost. De UMM’s zijn vervangen door Nissans en Mitsubishi’s.

De winkels in huishoudelijke artikelen zijn chino’s geworden, met een krankzinnig uitgebreid assortiment. Senioren zitten niet meer opgesloten in een inrichting met tralies voor de ramen, maar wonen in seniorenappartementjes.

De AirBnB-pest heeft de particuliere kamerverhuur grotendeels vervangen. Er zijn vegetarische en veganistische restaurants. Op de pleinen staan geen schoenpoetsers meer. De pastel de nata is Portugees erfgoed geworden.

Ze verkopen Heineken. De aluminium deuren en ramen zijn vervangen door kunststoffen versies. Vinho Verde van het vat is nu in heel Portugal populair, niet allen in de Minho.

Lees verder →

Sines is op een rots gebouwd die de Atlantische Oceaan in steekt. Die is zo lek als een mandje. Als je om de Cabo de Sines heenwandelt zie je overal water druppelen of stromen. Op weg naar het strand van Sines kom je langs de bron van Santa Luzia. Het water dat daar uit de rots stroomt is heilig water, ter behandeling van oogziekten. Eerdere jaren zag ik er mensen stoppen om een jerrycan of waterfles te vullen. In 1999 vulde ik er het ruitenwisserreservoir van mijn auto mee, tot verontwaardiging van de man die achter me had staan wachten. Maar ja, als het mijn zicht verbetert, dan is er toch niets aan de hand?

Sint-Lucia stak haar beide ogen uit en bleef toch zien. Hieronder zie je het tegeltableau in Sines van de blinde Lucia die haar ogen op het bordje in haar hand draagt.

Santa Luzia van 1988 tot in ieder geval 1999

Lees verder →

Na het journaal op RTP 1 verviel het reguliere programma en was de hele avond gewijd aan José Mária Branco. Branco was een symbool van de Anjerrevolutie. Hij vluchtte in 1963 naar Frankrijk omdat zijn anti-fascistisch activisme niet op prijs werd gesteld. Hij produceerde daar in Parijs José Afonso wiens ‘Grandola vila morena’ het teken werd dat de revolutie op 25 april 1974 doorgang kon vinden.

Frederico draait zich om. ‘Altijd hetzelfde, als je doodgaat prijzen ze je de hemel in.’ Ik denk aan André Hazes, maar dat was geen protestzanger die het land ontvluchtte. Dus ik begin niet over hem, maar sla mijn tweede ginha achterover. Dit is een verloren avond. Lees verder →