Elke avond voetbal

(Uit mijn Portugees dagboek, 13 november 2007)

Dat voetballen elke avond begint me tegen te staan. Ik heb niets met voetballen. Dat is geen cultureel dédain voor een volkssport. Ik hou er niet van. Het boeit me niet. Geen enkele sport. Of het competitief is of niet, ik zie er geen vermaak in, geen uitdaging. Ik kan me totaal niet inleven in de emoties. Toen ik nog op straat speelde werd ik al snel buitenspel (pun intended) gezet omdat ik de bal zelden raakte. Ik dacht altijd dat dat het gevolg was van mijn lui oog, waardoor je geen diepte kunt zien, maar het lijkt erop dat het ingebakken zit in mijn motoriek. Maar of dit buiten het spel zetten ertoe geleid heeft dat ik een afkeer van sport heb, lijkt me psychologie van de koude grond. 

Het is geen koketterie, mijn leven zou een stuk gemakkelijker zijn wanneer ik gewoon kon meedoen met de rest en ik heb het best geprobeerd. Maar op zo’n moment is het alsof ik uit mijn lichaam treedt en mezelf geforceerd, oneerlijk en onnatuurlijk zie gedragen. Tenenkrommend. Ik bezit het vermogen te ‘doen alsof’ niet. Ik denk dat dat een sociale conventie is om mee te gaan in de flow. Ik herken het, maar ik kan het niet.

barbecue.jpg Lees verder