Na het journaal op RTP 1 verviel het reguliere programma en was de hele avond gewijd aan José Mária Branco. Branco was een symbool van de Anjerrevolutie. Hij vluchtte in 1963 naar Frankrijk omdat zijn anti-fascistisch activisme niet op prijs werd gesteld. Hij produceerde daar in Parijs José Afonso wiens ‘Grandola vila morena’ het teken werd dat de revolutie op 25 april 1974 doorgang kon vinden.

Frederico draait zich om. ‘Altijd hetzelfde, als je doodgaat prijzen ze je de hemel in.’ Ik denk aan André Hazes, maar dat was geen protestzanger die het land ontvluchtte. Dus ik begin niet over hem, maar sla mijn tweede ginha achterover. Dit is een verloren avond. Lees verder →

‘É frio,’ zei Frederico vandaag. Het is koud. Drank is fresco/fresca, het weer is frio. Ik heb zelden zo’n kou geleden als in Portugal. In 1988 zat ik met vriend Willem van begin november tot half december in Sines. Ik had een kamer aan de achterzijde. Ook in de november en december is de zonkracht in Portugal nog voldoende om met je hemdsmouwen buiten te zitten, dus ik had het overdag lekker warm. Willem lag in in zijn kamer in zijn jas op bed te klappertanden. Ik herinner me dat ik op 9 december aan het strand lag, met damesbezoek uit Nederland in bikini.

Goed voorbereid in 2017 met dikke trui en donzen slaapzak

Lees verder →

Er waaien wolken door de straat. Sines ligt op een rotspunt die de zee in steekt, ik dacht dat het laaghangende bewolking was. Maar het is de rook van twee kastanjekarretjes. In januari was ik met mijn jongste zoon in Lissabon en we kochten een portie gepofte kastanjes. Het ziet er gezellig uit, het ruikt gezellig en het smaakt eigenlijk nergens naar. De speciale wijn voor São Martinho vast wel.

Lees verder →