Het is een necropolis, een dodenstad. Ja, er zijn verdwaalde graven, maar kerkhof Prazeres bestaat voornamelijk uit imposante bouwwerken. Hier word je niet begraven, maar bijgezet. Prazeres betekent letterlijk ‘pleziertjes’. Het is geen zwarte humor, het kerkhof is vernoemd naar het gehucht Prazeres, dat de slachtoffers van een cholera-epidemie mocht ontvangen. Straat na straat huisjes met opgestapelde kisten. Leuk om gezien te hebben en dat was het wel.

Lees verder →

Schoenen had ik al eens laten repareren in Portugal, maar naar de kapper was ik nog nooit geweest. Dus toen ik vandaag mijn broodjes had gehaald ging even kijken of de kapper open was. Ik trof een weemoedige man die sip uit het raam zat te kijken, dus ik dacht, ik loop meteen binnen. Dat ik amper Portugees sprak was geen probleem, noch weerhield het hem ervan om de oren van mijn hoofd te kletsen. Gelukkig sprak hij voor een Portugees langzaam en articuleerde hij goed. Helaas zette hij een spatscherm op zijn hoofd.

Mijn haar is geen grote opgave meer, de tondeuse op 6 mm en klaar, maar deze man maakte er nog werk van. Drie verschillende kammen op de tondeuse en mijn nek met een ouderwets scheermes uitgeschoren. Ik maakte af en toe wat meervoudig interpreteerbare geluiden, maar op het laatste begreep ik ‘neve’ en ‘norte’. Sneeuw in het noorden. Ik rekende 6 euro af en rende door de regen met mijn broodjes naar huis. De droge was hing nog aan de lijn. Had ik een jaar of wat geleden ook nooit gedacht dat ik in Portugal bij de kapper zou zitten als de droge was natregende. Maar goed, tot mijn veertigste woonde ik alleen. Ik kan  prima voor mezelf zorgen.

Over schoenen gesproken, die staan weer bij de schoenmaker. Dezelfde schoenen die ik in 2019 in Sines liet verzolen. Voor een habbekrats, maar alle waar naar zijn geld en na een halfjaar moest ik ze in Nederland toch voor het drievoudige opnieuw laten verzolen. Maar hé, schoenen van Van Lier zijn het waard. Ze zijn inmiddels aan het scheuren (ze zijn het ook waard om regelmatig te poetsen, maar ik vergeet het), maar er kunnen nog één keer nieuwe hakken onder en dan is het klaar. Ook al blijven de hakken maar een halfjaar zitten.

De buurmannen vroegen waarom ik naar Portugal ging. Omdat een maand Portugal even duur is als een week Nederland. Eigenlijk een heel Nederlands antwoord. Ik ga naar Portugal omdat het Nederland niet is. Ook heel Nederlands. In het buitenland ontdek
ik dat toch iedere keer, dat ik Nederlander ben, van top tot teen.

De term treurtrip is niet van mij, hij komt van het boek Treurtips, dat de mooiste lelijke plekken van Nederland bezoekt. In mijn tijdlijn is er een aantal mensen dat regelmatig een treurtripje maakt. Vandaar. Sines is geen mooie plek. Niet meer. Mijn bezoek aan Sines was ook om andere redenen een treurtripje. Het was wentelen in weemoed, heimwee en nostalgie. Lees verder →