Ik werd donderdagochtend wakker met een stijve rechterschouder. Deze keer niet de fiets, maar de bus naar mijn werk gepakt. Ik kon mijn arm tot op borsthoogte krijgen, dus ik kon plassen en eten zonder hulp en gewoon  mijn werk doen, redigeren en corrigeren. Maar ’s avonds was ik beroerd en viel thuis meteen uitgeput in bed. Twaalf uur later werd ik wakker met een versteende schouder. Dokter Internet suggereerde een frozen shoulder, dus ik meteen naar de dokter, die een totaal verstijfde schouderspier (vul hier zelf de Latijnse naam in) constateerde en me rust en pijnstillers voorschreef. Ik verdraag geen Ibuprofen, dus het werd Diclofenac. Volgens mijn medisch dossier had ik dat in 2014 zonder bijwerkingen goed verdragen.

Een dag later kan ik zonder pijn mijn schouder weer grotendeels gebruiken. Dat is fijn, want het zou de eerste keer in mijn leven zijn geweest dat ik door malheur de Carnaval had moeten laten schieten. Ik ben er dit jaar toch weer bij.