Ik heb wel eens gelezen dat van sommige mensen in Hiroshima niets was overgebleven dan een schaduwafdruk op een muur. Lijkt me onwaarschijnlijk. Volgens mij waren er niet eens muren meer over. Maar een mooi en gruwelijk verhaal appeleert aan basale angsten van de mens.

Ik vind huisafdrukken ook gruwelijk om te zien. Soms is het te doen. Maar soms sta ik bijna kokhalzend toe te kijken. Je ziet de trap, de tegels van de hal, de keuken soms zelfs nog, half gesloopt (o gruwel), of de kamer, met het nette behang en dan de verdieping daarboven, wel eens de badkamer, de leidingen, of de rozetten van de kranen, geroest op de tegels, een kinderkamer met krassen op het behang, de zolder, de spinnenwebben vastgeklit aan een muur die slechts eenmaal gewit is zolang het huis stond en als allergruwelijkste: de schoorsteen, zwartgeblakerd en op de muur die achterblijft het spoor van jarenlang stoken, de teer- en koolverbindingen vastgevreten in de stenen, een rookpluim die als waarschuwende vinger is vastgelegd.

(Sines, 15 november 2007)