Het mannetje met de fiets

Zone 5300 gaf in elk nummer de gelegenheid te kruipen in de huid van iemand die hem of haar intrigeert. In 2001 (of 2002, ik weet het niet meer) kroop ik in de huid van de mannetjes die bij werkzaamheden staan te kijken.

Je pompt je banden op en je gaat. Je weet nog niet waarheen. Soms schijnt de zon op je kale kop. Soms waait de wind door je achterovergekamde haar. Soms regen je in je beige regenjas zeiknat en soms doe je je fluorescerende ski-jack uit van het zweet. Maar je gaat. Je hebt een glimmende donkerblauwe fiets, met strakke blinkende spaken. Een zwarte, met oogverblindende velgen. Een metallicblauwe met oude fietstassen, met daarin een pakje brood, een appel en een zakmes. Het licht dat werkt, de snelbinders zijn net vernieuwd en de jasbeschermers zijn nooit kapot. De fietspomp zit er nog op. En daar sta je dan te kijken. Altijd op de eerste rij.
Je bent het mannetje met de fiets. Je verschijnt uit het niets.

Lees verder

Overmorgen alweer thuis

Het lijkt wel een kloostercel, reageerde iemand toen ik deze foto begin november twitterde. Het ziet er nu wel anders uit, overal papieren, geeltjes, aantekeningen. Zooi. Over twee dagen is het hier weer helemaal leeg. De koffer is alweer half ingepakt, de vuile was gaat niet meer in een waszak, maar opgerold om de souvenirs. Drank. Eten. Bloemzaden. Een steen en een schelp uit Sines. Zooi uit de Chinese winkel. En iets kostbaars.

Lees verder